Park Zdrojowy

W okresie poprzedzającym lokalizację miasta teren obecnego parku stanowił rozległą mieliznę zalaną wodą i porośniętą z rzadka pojedynczymi sosnami. W  wyniku ogromnych prac hydrotechnicznych cały teren został przekształcony w tzw. nowy ląd, wzmocniony nasadzeniami. Pod koniec XVIII wieku urządzono teren, a do 1806 roku powiększono go, powtarzając  geometryczną zasadę rozplanowania alejek i kolistych placów. Nowy etap w kształtowaniu terenu parku wiąże się z decyzją o utworzeniu w Świnoujściu kąpieliska morskiego. Wybudowano dwa mola i w 1824 roku otwarto pierwszy sezon. Dom Zdrojowy zbudowano w latach 1825/26, w pobliżu nabrzeża portowego. Nawiązano kontakt ze sławnym już wówczas królewskim ogrodnikiem Peterem Josephem Lenne i zlecono mu wykonanie projektu parku. Lenne Przyjechał do Świnoujścia
w 1826 roku i dostosował projekt do zastanego już sposobu zagospodarowania przestrzennego. Za punkt centralny uznał Dom Zdrojowy, któremu podporządkował osie widokowe i aleje w dalszych częściach parku. Sprowadzono sadzonki wielu gatunków drzew i krzewów, w tym wiele rzadkich odmian.  Kolejny etap w kształtowaniu parku wiąże się z okresem budowy dzielnicy nadmorskiej. Nastąpiło wtedy przeniesienie centrum życia wczasowego i towarzyskiego z nabrzeża portowego nad brzeg morza.
Na początku XIX w. wyznaczono, przecinającą park obecną ul. Bolesława Chrobrego, którą poszerzono i obsadzono drzewami. Wytyczono sieć wąskich i krętych alejek
po zachodniej stronie ulicy, oraz miejsca pod budowę różnego typu obiektów małej architektury. W tym okresie zakładano bogate ogrody przy domach wczasowych
i promenadzie, w tym oczywiście przy nowym Parku Zdrojowym zbudowanym
nad samym morzem w latach 1885-1910. „Fin de siècle” należał do najbarwniejszych okresów w dziejach świnoujskiego kurortu. Zakończył go okres I wojny światowej,
po której obszar parku ograniczono do obecnej ul. Mieszka I. Stary Dom Zdrojowy rozebrano, a na jego miejscu i w pobliżu powstały domy mieszkalne. W okresie międzywojennym powstała nowa część parku zlokalizowana na zachód od
ul. Krzywoustego, aż do ulicy Matejki. Usytuowano tam korty tenisowe i restauracje.
W 1945 roku zabudowa Świnoujścia uległa prawie w połowie zniszczeniu. Spalił się Dom Zdrojowy, zdewastowany został otaczający go ogród, ucierpiały także tereny parkowe. Zachowało się jednak wiele z okazów roślin śródziemnomorskich oraz piękny starodrzew liczący dzisiaj ponad 150 lat.

Pierwsze decyzje o rewitalizacji zabytkowego Parku Zdrojowego zapadły w 2000 roku. Fundusze pozyskane z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego pozwoliły zrealizować dużą rewaloryzację zabytkowego Parku Zdrojowego, w ramach której gruntownie przebudowano ścieżki, place i alejki parkowe wraz z obiektami małej architektury. Nowe fontanny ściągają, nie tylko w upalne dni, spacerowiczów  chętnie wypoczywających w ich pobliżu na stylowych ławkach, których jest w parku aż 190. Liczne alejki, zapraszają w głąb parku. Po szerokich ścieżkach mogą  jeździć rowerzyści. Powstała alejka bitumiczna z myślą o osobach jeżdżących na rolkach. Część parku
przy skrzyżowaniu ulicy Chrobrego z Sienkiewicza przeznaczona jest dla osób chcących aktywnie spędzić czas. Na urządzeniach do ćwiczeń tzw. zewnętrznych siłowniach często ćwiczą rodzice wraz z dziećmi, na boisku do piłki nożnej rozgrywane są mecze drużyn podwórkowych, kolonijnych czy zielonych szkół. Sąsiednie, wielofunkcyjne przeznaczone jest do gry w siatkówkę, koszykówkę, badmintona.

Plac zabaw dla mniejszych dzieci wyposażony w drewniane urządzenia i z miękką nawierzchnią znajduje się przy ulicy Krzywoustego.

 

 

W ramach naszej witryny stosujemy pliki cookies w celu świadczenia Państwu usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Państwa urządzeniu końcowym. Możecie Państwo dokonać w każdym czasie zmiany ustawień dotyczących cookies. Więcej szczegółów w naszej Polityce Cookies.

Zamknij